Старонка:Dudka Biełaruskaja (1907).pdf/28

Alež tut dyk dawiałosia.
Tak užo ja čahoś rad,
Padwiarnuǔ swoj panarad,
Za utory padniaŭ bočku,
Abpior jaje na łučočku…
A koń smyk, — padaŭsia ǔ pierad.
A badaj tabie tut wierad!
Padkaciǔ ja bočku znoǔ,
I jak raz užo nawioǔ,
A koń smyk, — nazad, dy toǔk!
A badaj ciabie tut woǔk!
Ja iznoǔ dawaj kaci....
Zdumaǔ, — lepiej razprahci.
Ǔziaǔ kania, jak sled razproh,
Zirk — až koń moj i biaz noh.
Koń-nia-koń a zydlam staǔ:
Ja spałochaǔś, pražahnaǔ....
Dyk znoǔ koń i sam zaprohsia;
Ja spałochaǔsia i zmohsia,
Skinuǔ opratku, pieražahnaŭsia,
Znoǔ tyki za bočku ŭziaŭsia.
A tak ciomna — choć kol wočka.
Kali hlanu: — tož nia bočka,
A kaza stajić z rahami!
Chwost, barodka i z nahami....
Až tut piatuch kali kryknie,
Kaza ǔ łužu kali skiknie,
Kali ǔ lesie zarahoče,
Koń da chaty kali skoče....
Wot tut ja i dahadaǔsia,
Kamu ǔ ruki to papaǔsia.
Dawaj kazać „Anioł panski,
Zhiń prapadni duch šatanski“!
I ciapier, jak chto smiajecca, —