|
Jechaǔ ja raz ad Kiany
Dy ǔ Smorhoni, i nie pjany,
I dajechaŭ na Waŭkieły,
A koń dobry byǔ moj — bieły.
Tyc! staŭ koń narawicca!
I chrapić i dyba staǔ,
Što nia možna prystupicca,
Čuć ahlobli nia złamaǔ.
Hladzǔ: bočka la darohi…
Čystaž bočka, tolki rohi
Jakby trochi widać z boku.
Dumka: wioz chtoś, dy zdaloku,
Jak prystala, dyk, skaciǔšy,
Sam načuje hdzieś u wiosce,
Abo može byǔ padpiǔšy
Straciǔ bočku, pry darožce!
A što ǔ bočce? chto tam wiedaǔ?
Može braha, može wodka!....
A jaž toj dzień nie abiedaǔ, —
Wot, kab, dumaju, sialodka?!
Abo kab alej Boh daŭby,
Užož nia sciarpieǔby, ǔkraǔby!
Otož, dumaju, zakrašu:
Nadta ja lublu z jim kašu.
Padyšoǔ da bočki, zruchaǔ,
Kali adatknuǔ, paniuchaǔ,
Až z radości strapianuǔsia,
Na ǔsie boki ahlanuǔsia!
Nu swiažusińkim alejam
Smak pačuǔ pa hubie, nosie!…
Choć nia byǔ jašče zładziejam,
|
