Dy tuju płačoncu[1] dudku-samahrajku,
Našuju žalejku, što jenče nia jhraje, —
Choć jak wyjhrawaj ty, a jana smutnaja?
Oj ci nia na hetaž, kab čuć jak zwiakajuć
Lańcuhi na ludcach, što s chat uciakajuć.
Nia zdziekujsiaž, Bože, nada mnoj, nad jimi:
Parabi usich nas, jak kamień, hłuchimi!
Waźmi usie zmysły, poki prydzie Praŭda
Bo žyć biaz jaje nam nia wialika naŭda!
Prasiǔ Boha łaski: „adwiarni ty, Bože,
Złuju našu dolu na suchija puščy,
Adwiarni na kamień, ci na biezdarože,
Na wialiki rojsty, na piaski sypuščy,
Dy kab nia zaznała ni jakie stwarenia
Hetaj doli našaj da wieku skančenia!
Nia pačuǔ jon jenku, nia uwidzieǔ muki,
Kryž ujeǔsia ǔ plečy, łańcuhi u ruki!
Prasiǔ ja susiedziaǔ sa mnoj padzialicca,
Pamahčy kryž nieści, jak „z Boham nia bicca“.
Abśmiajali ludzi mianie, jak durnoha,
Da Ciabie pasłali, da samaha Boha;
Tam, kazali, praŭda, tut tykiele siła!
Daǔniej, kažuć, Praǔda pa swiecie chadziła,
Zabrujučyž zmiorła, a ludcy schawali,
Kamianiam nakryli, ziamlu paarali,
Kab nia čuć ni wiedać ab jej ani wieści,
Dy ciapier i kažuć: „Praŭda ǔ niebie hdzieści“!
Da pašliž ty, Bože, Praǔdu swaju tuju
Z nieba na ziamielku slazmi zalituju!
Pasyłaŭ Ty Syna, Jaho nia paznali:
Mučyli za praǔdu, silaj pakanali:
Pašliž ciapier Ducha, da pašli biaz ciela,
Kab usia ziamielka adnu praǔdu mieła!
|}
- ↑ pa naśamu płačučuju być pawinna.
