I majaž u jaho tam prapała muka,
I ja dumaŭ sabie wyhnać wodki z wiadro
Na wasele[1] dački (wot byłoby dabro),
Dy zawioz Piatruku dzwie aśminy muki,
Dyk jak raz na toj čas nalacieliž „kruki“,
Dy mianież pawiali u toj les paniatym,
Kab jim dna nia było i akcyźnikam tym!
Jak spytalisia ǔsich, pračytali toj „ach",
Što zławiusia Piatruk (a nabrechanaž — strach)
Tam takoja stajić, što i ǔ dumce niama:
Parawik, zmiajawik i jakajaś šlamá....
Pračytali oto i jašče tam papier;
23
Pahladžuž, kažu ja, što-to budzie ciapier?
Praścidaciel skazaǔ: „piać minut pieraryǔ“!
I ǔ kamorku šmyhnuǔ, tolki ksionžku zakryǔ.
I usie padnialiś i pajšli chto kudy;
Ja zastaŭsia siadzieć, usio roŭna — z nudy.
Jak wiarnulisia znoǔ, dyk adzin toj ustaǔ,
Što siadzieǔ na kancy i najbolej pytaǔ;
Pahladzieǔ na usich, jak uziaǔsia za stoł,
Jak začaǔ jon kryčać: „prytakoł, prytakoł“!
I kaznu spaminaŭ, i trubu, i kacioł,
I muku, i miašok… — dy ǔsio — „prytakol“!
Ja siadžu i dryžu, kab mianie nie nazwaǔ;
Kali braźć! i ja tut! — A badaj ty prapaǔ!…
Ale chwale mianie, sprawiadliwym zawie,
Na Panturkuž zirknie, — jak skacina rawie:
„Winawat, winawat, niechaj płacie kaznie,
I ŭ turmu, i ŭ Sibir!“ i jašče kudyś pchnie…
Hawaryǔ, hawaryǔ, ažno pić zachacieǔ,
Tak jak bulbu Piatra pasaliǔšy dy zjeǔ.
A skazać by, za što? — Za swajo za dabro.
- ↑ wiasielle.
