Гэта старонка была вычытаная
Ціхім гоманам гордых вяршын,
Шэпатаньнем зялёных галін
Лес адвечную казку казаў;
Казкі той зразумець не маглі
Птушкі, што у ём гнёзды вілі,
Ані вецер, што там пралетаў.
Казку ту зразумеў чэлавек:
Лес казаў пра даўнейшы той век —
Ён гісторыю пеў старыны,
Што была таму сотні гадоў,
Аб жыцьці-быцьці нашых дзядоў —
Як і дзе пражывалі яны.
Ён аб войнах крывавых казаў —
С кім і дзе прадзед наш ваеваў, —
Пеў аб долі-нядолі яго;
Ён аб веры яго гаварыў:
Ў што той верыў, каго другам быў
І за ворага меў ён каго.
Ціхім гоманам гордых вяршын,
Шэпатаньнем зялёных галін
Лес казаў пра ад’жыты ўжо век,
І хоць казкі спазнаць не маглі
Птушкі, што у ём гнёзды вілі,
Яе ўсю зразумеў чэлавек.
