i padabienstwa naša“, jak siahońnia egzegiety tłumačać „na wobraz najbolš padobny da nas“ — „ad imaginem simillimam nostram“.
7-ja zahadka. Siomaj zahadkaj, abo siomym dokazam istnawańnia Boha (bo ŭsie zahadki, jak my bačyli, słužać dokazami) heta jość fakt istnawańnia ŭ čaławieku wolnaj woli i, što z hetaha idzie — pačućcia roźnicy pamiž dabrom i złom. Adzin tolki čaławiek na ziamli hetaje pačućcio maje. Woŭk naprykład, kali zjeść našamu biednamu susiedu awiečku, nia mučycca ŭ lesie zhryzotami sumleńnia, a čaławiek, jak tolki štoś błahoje zrobić — mučycca. Adkul, jak paŭstała ŭ čaławieku takaja świedamaść dabra i zła i pačućcio patreby dabro twaryć, a złoha čuracca? Pryniata časami hawaryć, što heta rezultat wychawańnia, pierakonańniaŭ, tradycyi, pierasudaŭ, zababonaŭ, słowam, što čaławiek sam sabie ŭtwaryŭ raznicu pamiž dabrom i zlom. Dapuścim na minutu, što 5, 6, 7 prykazańnia božyja mylacca, što zabiwać, zabaŭlacca ŭ raspustu, u zładziejstwa — heta nia jość zło — heta možna — i dapuścim, što ŭsiečysta ludzi na świecie pačali adrazu i razam zabiwać adzin druhoha, kraści, čužažonić i h. d. Što-b z hetaha wyšła? Wiedama, što — świet prapaŭ-by, a prynamsi my na świecie. Dyk chiba-ž dabro i zło nia jość tolki słowam čaławiečym, jaho wydumkaj, ale maje realnyja, abjektyŭnyja, niezaležnyja ad čaławieka padstawy. Kab čaławiek sam byŭ twarcom rožnicy pamiž dabrom i złom, dyk jon jakrazby za dabro uwažaŭ zabojstwy,
