z dumkami hruppy pierszaj, ci druhoj, dyk ŭ duszy, ŭ najskrytszaj tajemnaści natury czaławieka — jak syna hetaho kraju, czujecca niejki razład, niazhoda z ich pastupkami. Niejki hołas zahłuszany daloki szepcza im nieszta inszaje ad taho, szto jany robiać, roicca im padczas zusim nia toje, ab czym jany haworać na swaich aficijalna — hramadzianskich zjezdach... Ale dzie ŭziać śmiełaści — adwahi pajści za henym cichim holasam, kali ŭ wakoł szumić žyćcio zusim druhoje; dzie ŭziać adwahi — skazać, zrabić nia toje, szto dumajuć, dy robiać niby ŭsie? Dzie? — U samoha siabie, ŭ honary czaławieka, ŭ silnaj woli — charaktery! Dyk praŭda, u ciažkich warunkach staronki, ŭ pabłytanych paniaćciach jaje synoŭ — ludziej takich jość wielmi niamnoha. Bolszaja-že czastka hetych niaświedamych biełarusoŭ (hutarka ab intelihentach), nia czujučy ŭ siabie wialikaho, silnaho praŭdaj kliczu da czaho kolaczy, robiać i toje, i sioje, słužać i tym, i hetym i — nidzie dobra, bo nidzie s praŭdziwym mocnym prakananniem.
Ale niczoha! Heta naszy! Heta Braty-Biełarusy! Wialikszaje, macniejszaje zdareńnie ŭ žyćci naszaho kraju, wialikszy sardeczniejszy pryzyŭ Budzicielej narodu, abo niekolki hadoŭ cichaj, spakojnaj kala ich pracy i — jany zusim naszy, jany pojduć razam z nami ŭ pracy dziela adradžeńnia ŭsiaho swajho narodu.
Heta dalej, heta ŭ buduczynie...
A ciapier? Ciapier my ŭsie, szto świedamy naszaho sardecznaho kachańnia naszaho kraju, — ŭsie szto czujem światuju patrebu pajści za henym pryzywam, szto czujem patrebu dapamahczy naszamu biadniejszamu bratu — ŭsie my ciapier užo pawinny stacca czynnymi synami rodnaj staronki. Mała dumać, mała chacieć — treba jaszcze pracawać! A
