z boku navukovaha šmat maje pachibaŭ. Kleryki pryrakli, što čytać jaje buduć krytyčna.
Knižki ŭsie byli pierapisany ŭ asobny sšytok, panumaravany i pałožany ŭ asobny kutok adnej z biblijatečnaj šafy. Sšytok lažaŭ u čytalni, dzie kožny moh sabie vybirać biełaruskuju knižku i paśla brać z biblijateki i čytać.
Seminarysty čas-ad-času, asabliva na Zapusty, naładžvali viečary, u prahramu jakich zvyčajna ŭchodzili: sceničny jaki abraz, deklamacyi, chor i inš. Na hetych viečaroch u prahramie zdaralisia i biełaruskija numary. Tak napr. jašče ŭ 1908 h. 25 i 26.II. na takim viečary byŭ deklamavany biełaruski vierš Bahuševiča: „Maja Dudka". Adnak heta ŭ zvyčaj nie ŭvajšło i za maich užo časaŭ siarod klerykaŭ Palakoŭ, jakich była bolšaść, była tendencyja biełaruskaha ničoha na hetkija imprezy nie dapuskać. Voś-ža hurtok naš, pry padtrymańni klerykaŭ Litoŭcaŭ, pravioŭ pryncyp, kab biełaruskija numary vobak z polskimi i litoŭskimi ŭ prahramie byli i byli ŭ adpaviednym liku, što i sapraŭdy zaŭsiody byvala. Dziakujučy starańniam Hurtka ŭ ahulna-seminaryjnym chory, pad kiraviectvam Litoŭca ks. praf. Brazisa, było miesca tak-ža i pieśni biełaruskaj.
Hurtok hety raźvivaŭsia całkom pamysna i štoraz bolš zdabyvaŭ sympatykaŭ i ščyrych prychilnikaŭ. Siabry hurtka tak-ža karysna pracavali na nivie budžeńnia narodu pa rodnych siołach i miastečkach padčas letnich feryjaŭ. Ale pryjšła vajna, pryniesła z saboj kroŭ, ślozy i hoład i spyniła, jak žyćcio samoj seminaryi, tak i tym bolš — žyćcio biełaruskaha hurtka, ale Biełarusy śviedamyja ŭ seminaryi paśla ŭžo nia zvodzilisia. U mieru taho, jak adnaŭlała svaju pracu siarod bury vajennaj seminaryja, byli tam tak-ža i Biełarusy.
