duchavienstvam badaj usiu tahačasnuju Zach. Biełaruś, pastupała ci mała biełaruskich sialanskich synoŭ, ruch biełaruski, jak usiudy, tak i tut, pačaŭ, choć śpiarša i vielmi niaznačna, naradžacca. Biełaruskija knižki: „Dudka", „Smyk" i katechizmoŭka, a tak-ža Biełarusy akademiki z Pieciarburskaj Duchoŭnaj Akademii svajo rabili. Užo ŭ pieršym dziesiatku našaha st. spatykajem siarod klerykaŭ seminarystych bolš-mienš śviedamych Biełarusaŭ. Da takich naležać paźniejšyja ksiandzy Biełarusy: J. Kažarnovič (paśviačany ŭ 1887 h.[1]), Kaz. Burak (1900), AI. Chadyka (1905), H. Chvastecki (1907), Fr. Hrynkievič (1907), J. Siemaškievič (1907), Fr. Ramejka (1909), Uł. Tałočka (1909), V. Rodźka (1910), J. Baroŭka (1910), M. Piatroŭski (1912) i inš.
Aprača-ž hetych seminarystaŭ Biełarusaŭ, jakija stalisia ksiandzami, u hetym-ža časie spatykajem u tej-ža Vilenskaj Duchoŭnaj Katalickaj Senaryi i Biełarusaŭ seminarystych, jakija z seminaryi vystupili, jak Anton Byčkouski, što ŭ seminaryi prabyvaŭ ad 1903 da 1905 h., i B. Pačopka, što ŭ seminaryi prabyvaŭ ad 1905 da 1907 h. Cikava tut adznačyć, što abodva hetyja ex-kleryki, jak heta ŭvidzim nižej, byli pačynajučy ad 1913 h. redaktarami biełaruskaha katalickaha časapisu „Biełarus". Takimža klerykam Biełarusam, što pakinuŭ seminaryju, byŭ i Adam Byčkoŭski, jaki byŭ u seminaryi ŭ 1907/8 h. i jaki, vystupiŭšy z jaje, vučyŭsia dalej u Horadni i naležyŭ da Bieł. Horadzienskaha Hurtka.
Usie hetyja vyšejaznačanyja kleryki, jakija prabyvali ŭ Vil. Duch. Kat. Seminaryi ŭ pieršych dziesiacioch hadoch našaha dvaccataha stalećcia, byli,
- ↑ Pry kožnym proźviščy hod aznačaje hod paśviačeńnia na ksiandza.
