z najdaražejšych skarbaŭ. I nia majučy mahčymasci pryłučyć svaje słabiejučyja siły da raboty "maładych", jon u pastajannaj pierapiscy z imi pasyłaŭ im svaje ŭvahi i rady, pryzyvajučy da aściarožnaści, razvažlivaści i chryścijanskaha milavannia navat svaich vorahaŭ. Kali-ž dla hramadki biełaruskich pracaŭnikoŭ u Vilni nastupali ciažkija mamenty, jon śpiašyŭ i z matarjalnaj pomačču, daviarajučy im svaje źbieražonyja hrošy.
U vadnym z pisiem, pisanym kolki hod tamu nazad, Jelski vykazvaŭ ščyry žal z pryčyny taho, što rasiejskija zakony nie dajuć jamu spounić staruju jaho dumku: usie svaje hrošy pamiaścić takim sposabam, kab za ich paśla jaho śmierci možna było naładzić karysnuju dla akaličnych biełaruskich viosak ustanovu - ratunkovy kamitet, balnicu, ci inšaje.
Ščyry syn Ziamli Biełaruskaj, jon išoŭ zaŭsiody prostaj darohaj, vykazvajučy adkryta svaje pahlady, svaju luboŭ da narodu Biełaruskaha, - i navat najhoršyja vorahi biełaruskaha adradžeńnia nia śmieli kidać kamieńniami na jaho rabotu, a paśla śmierci ŭspamianuli jaho dobrym słovam, jak zasłužanaha hramadzianina Kraju".[1]
2. I tak pavoli razvivałasia biełaruskaja dumka ŭ biełaruskaj litaratury bolš mienš praz uvieś XIX viek. Dumka hena, pačaŭšysia ŭ dośledach, jak my nazvali, navukovaha ramantyzmu, praz ramantykaŭ-litarataraŭ, jakija ŭ pryhožaj, užo biełaruskaj formie, vyražali svaju luboŭ da Biełaruskaha narodu i vyražali svoj ščyry jamu spohad, až urešcie praz Fr. Bahuševiča (1840-1900), jaki, jak hodny spadkabiernik henaj našaj minuŭščyny, vyražanaj jaho-
- ↑ Беларускі Календар на 1917 г. Вiльня, 1916.
