z haračym pryzyvam pazbycca błahich nakłonnaściaŭ, asabliva-ž najhoršaha voraha našaha—pjanstva ("Słova ab praklataj harelcy" i inš.). Pavučajučy narod u svaich biełaruskich brašurkach, jon nie zychodzi z klasavaha stanovišča i hetym byŭ blizki Marcinkieviču. Ale ŭ svajej ideolohii zaŭsiody staraŭsia apiracca na chryścijanskaj navucy, i heta davała jamu mahčymaść krytyčnym vokam hladzieć na svoj ułasny stan, katory Jelski paznaŭ byŭ lišnie dobra i davoli ciomnymi farbami admalavaŭ u svajej "Historyi šlachty". Krytykujučy, Jelski rabiŭ heta z bolem serca; asabliva baleła jamu duša, hledziačy na toje, jak apalačanaja šlachta adychodziła ŭsio dalej ad biełaruskaha sialanstva, jak miž jeju i našym narodam vyrastaje štoraz vyšejšy mur, uzmacoŭvajecca zmahańnie; ščyry chryścijanin, jon žadaŭ brackich adnosinaŭ miž vioskaj i dvarom i vieryŭ, što jany mohuć zapanavać tolki na hruncie zbližeńnia šlachty da sialanstva, pramaŭlajučy da "mienšych bratoŭ" u ich rodnaj biełaruskaj movie.
Jelski ščyra kachaŭ rodny kraj i ličyŭ, što pavinnaść žycharoŭ našaj ziamlicy — pracavać dziela lepšaj doli hetaj apošniaj. Jašče ŭ 80-tych i 90-ych hadoch jon pisaŭ ab hetym u staćciach, drukavanych u pieciarburskaj polskaj hazecie "Kraj".
Śv. p. Aleksandar Jelski — heta byŭ žyvy most, jaki złučaŭ našu ciapierašniuju pracu i ciapierašni ruch z cełaj plejadaj daŭniejšych pracaunikoŭ na rodnaj nivie. Bajučysia radykalizmu "maładych", jon, adnak, razumieŭ ich i ščyra spahadaŭ im, zychodziačysia z imi na acency sučasnaj palityki denacyjanalizavanaj krajovaj intelihiencyi. Staŭlajučy pieradusim praŭdu i spraviadlivaść, jon nia moh zhadziccca z tym, što heta intelihiencyja za kroški navuki zabiraje ŭ našaha narodu jaho nacyjanalnuju dušu, zabiraje jaho matčynu movu i hetak abkradvaje
