— 7 —
i klasowych wymohaŭ Biełarusy ad „sanacyi“ nie dačakajucca. Tak jano i stałasia.
Pakolki ŭłady endeckija ŭ Polščy nia skrywali swajej eksterminacyjnaj palityki adnosna nac. mienšaściaŭ, patolki ŭrad ciapierašni teoretyčna raźwićciu našamu nie pieraškadžaje. Zatoje ŭ praktycy prypiswaje nam chwory nacyjanalizm, raŭniajučy nas z polskimi endekami i pad widam zmahańnia z nacyjanalizmam, ci kamunizmam, likwidujecca toje, što było stworana niazwyčajnami wysiłkami hramadzianstwa. Robicca heta ŭsio — dadać treba — biezplanowa, chaotyčna.
U sučasnaj dziaržawie adnym z najwažniejšych dziejnikaŭ jość narod, abo narody ci, praściej kažučy, nasielnictwa, jakoje ŭ adnosinach da dziaržawy wystupaje ŭ 2-ch rolach: raz jak hrupa, katoraja kiruje i druhi raz, jak hrupa, katoraj kirujuć. Heta dwajnaja rola hramadzian silna zaznačana ŭ wiedamym palityčnym twory Rousseau‘a p. z. „Hramadzkaja umowa“, u jakim aŭtar kaža, što ŭ wolnaj dziaržawie kožny jość z adnaho boku hramadzianin (citoyen) z druhoha boku paddany (sujet). Woś-ža najbolš charakternaj rysaj ciapierašniaj polskaj dziaržawy jość toje, što ŭ toj dwajnoj roli wystupajuć tolki Palaki. Biełarusy figurujuć tolki jak paddanyja, jakija ŭdziełu u ŭładzie nia prymajuć, kali nia ličyć udziełu u ŭładzie ŭstawadaŭčaj (Sojm i Senat), kudy Biełarusy mohuć papaści biaz zhody ŭłady wykanaŭčaj. Nia dziwa, što ŭ wyniku takoj palityki niawiera Biełarusaŭ u sprawiadliwaść i prawaparadkawaść polskich ŭradaŭ
