— 68 —
Kali za našu praŭdu Boh nas staŭ karaci,
Dyj u pradwiečnaho sudu wialeŭ prapadaci,
To my prapadziem marna, a praŭdy nia kiniem,
Chutčej Niebo i ščaście, jak praŭdu abminiem.
Nie narekaj, Narodzie, na swaju biazdolu,
A pryjmi ciažkuju karu — Pradwiečnaho wolu,
A kali mianie uspomniš, ščyra pamalisia,
To ja s taho świetu Tabie adzawusia.
Bywaj zdarowy, daražeńki Narodzie,
Žywi u ščaści, žywi u swabodzie,
I časam spamiani pra Jaśku Twajho,
Što zhinuŭ za praŭdu dla dobra Twajho.
A kali słowo piarojdzie u dzieło,
Tahdy za praŭdu stanawisia śmieła,
Bo adno s praŭdaj u hramadzie zhodna
Daždžešsia, Narodzie, staraści swabodna.
|}
Dnia 19 marca 1864 hodu na Łukišskim placy ŭ Wilni pakarali śmierćciu Kalinoŭskaho. Kali jon stajaŭ pat šybienicaj, jamu čytali pryhawor suda. Na słowy: „šlachcic Konstantyn Kalinoůski“ — jon hołasna kryknuŭ: „Niepraŭda, u majej baćkaŭščynie nima šlachty, — ůsie roŭny!!!…“
Naša staraja sława.
Užo ů tyje časy, kali pisałosia „Słowo o połku Igorewie“, a heto značyć u XII stalećci, biełarusy mieli =imacawaůšujusia ŭ našych susiedaŭ sławu narodu wieščunoů—znacharoŭ. Sława heta ŭtrymałasia za nami i pa siaho ńniašni dzień: koždy biełarus u wačach wialikarusa, ukrainca, a nawat litwina, mazura i łatyša heto — wiaščun, waražbit i znachar. Praŭda, što ŭ naš XX wiek, takaja sława nie wialikaja čeść, ale fakt cikawy i jak usio na świecie maje swaje pryčyny. Pryčyny-ž hetyje chawajucca ŭ charaktary biełaruskaho narodu. Jak paasobnyje ludzi, tak i cełyje narody majuć swoj charaktar, katory adrožniwaje ich, ad druhich im padobnych ludziej ci narodaŭ. My biełarusy, jak zapamiataje historyja, byli narodam łahodnym, razwažnym i maůkliwym. Wiadoma, što charaktar wialikarusa — šyroki, razma šysty, palaka — lohkadušna-chitry, ukrainca — zadumčywa-hulaščy, litwina padazrycielna--
