1-šy mieščanin. — Kažuć, što jak padkrucicca jamu dzie čeławiek, dyk cełaha toj had adrazu i zjedaje!
2-hi mieščanin. — Dy nie! Nie tak wašeci raskazali… Pahany had takuju siłu maje u wačoch, što jak tolki na čeławieka hlanie, ŭžo čeławiek samleŭ! Tady jon pierehryzaje šyju i wysmoktywaje s čelawieka ŭsieńku kroŭ — i čeławiek užo mierćwiak!
Karčmar. — Awochci mnie! A što ž na heta kniaź? Ci ž sposabu nijakaha nima?
Woj. — Što kniaź! Jon wojska pasyłaŭ. Paklikaŭšy ŭsich dužejšych dy śmialejšych, zahadaŭ hada zabić. Wyjšli jany za mury, jduć, šukajuć… A toj jak wylez z nary, jak hlanuŭ na ŭsich, dyk nia wytrywali blesku jaho strašnych wačej i samleli… Jon wysmaktaŭ z usich kroŭ… Ciapier trupy za murami hnijuć…
Karčmar. — Dyk jakže ž žyć, kali jon z miesta chodu nie daje?! Ci ž radański nijakaj tut nima?
Woj. — Kniaź klikaŭ wajakaŭ, pytaŭsia, chto jašče adwahu maje jści na baraćbu? Achwočy byli… dy nichto nie wiarnuŭsia ŭsie zhinuli!
1-šy mieščanin. — Ciapier, ja čuŭ, wialikuju nahradu abiecaje kniaź tamu, chto miesta našaje ad hada aswabodzić.
Woj. — Nia wiedaju, ci znojdziecca achwočy!…
