kniazieŭnu! kab choć raz u dzień ja moh hlanuć u jaje wočy jasnyje, čuć šurch jaje sukienački, paceławać toj śled, kudoj stupila jaje nožka!… (stanowicca na kaleni pierad kniaziem).
Kali majo žadańnie nadta śmjełaje, prykažy ŭziać mianie na muki, i chaj kožny dzień da kanca žyćcia majho mučać mianie katy, — tolki spoŭni maju prośbu, kniaź!
Kniaź. — Ustań, Janka! (da słuh): Dajcie poŭnuju mnie čarku!
Słuha (daje čaru).
Kniaź (pje). — Z adnej s taboju čary pju… Maješ, pij da dna! Ty nie słuha, nie rab, katoraha biaruć na muki, ty raŭnia ŭsim! (Da kniazieŭny): Kniazieŭna! što ty na heta skažeš?
Kniazieŭna (nla hledziačy). — Ja maŭču. Čekaju twajej woli, kniaź!
Kniaź. — Hlań u wočy mnie… woś tak. Z wačej twaich čytaju, što žadańnia twaje zhodny z majej wolaj. Ja chaču spoŭnić jaho prośbu — i bolej taho… (Da Janki): Biary maju dačku za žonku! Dačka, ty zhodna?
Kniazieŭna (hladzić jasnymi wačyma na Janku), — Ale. Zhadžajusia.
Kniaź (da Janki). — Ja stary ŭžo… Ty siadzieš na maim tronie i budzieš kniažyć. (Da słuh): Trubicie ŭ roh! kličcie narod! Abjaŭcie jamu maju wolu.
Trubiać u roh. Homan.
