Bazylišk (paśla paŭzy walicca na ziamlu).
Janka (koleć jaho rahatynaj, apiraje adnu nahu jamu na brucha i, schwaciŭšy swoj roh, wisieŭšyj na šyi na šnuročku, pačynaje trubić).
Ubiehaje woj.
Woj (da Janki). Zabiŭ jaho?… Hieroj! ty aščaśliwiŭ nas!…
Za wojem zara ůchodziać: Kniaź, Kiazieuna, woi, narod.
Janka (da kniazia). — Spoŭnien, kniaže, twoj zahad!…
Kniaź (da ŭsich). — Woś naš hieroj! Kali ŭžo nie było nijakaha ratunku, jon pajšoŭ i wyratawaŭ nas z biady… Kažy, jak ciabie kličuć, bo dahetul nawat imi twajho nia wiedadajem.
Janka. — Janka. Inšyje kažuć: durny Janka!
Kniaź. — Adhetul nichto ciabie nazwać tak nie paśmieje. Ciapier ty bahač, hieroj — ščaśliwy Janka,
Janka. — Kniaže! pazwol prasić.
Kniaź. — Prasi!
Janka. — Ščodraja twaja nahrada… Dy heta ŭsio nia toje, čaho mnie dla ščaścla treba…
Usie (dziwujucca hetaj hutarcy). Kniaź. Caho ž table?
Janka. — U nahradu — waźmi mianie ŭ swoj pałac, nichaj budu parabkam, słuhoju, kab tolki… moh ja kožyn dzień bačyć dačku twaju —
