śliwiejšy za inšych i ŭdasca tabie woraha zabić trubi ŭ roh. Chaj my i ŭsie žychary miesta dawiedajucca ab twajej pabiedzi… Try dni budziem čekać. Kali ŭ ciačeńni hetych dzion my roha nie pačujem, dyk heta budzie znak, što ty zhinuŭ i, značyć, nastaŭ tady ŭžo moj čarod!… Tady, dačka, nia strymliwaj mianie!… Ja pajdu tdy, kudy kliče mianie maja pawinnaść i pajdu śmieła wypaŭnić jaje. Kali ž, jak i usie, zhinu i ja, tahdy dačka, zapłač nad maładym žyćciom swaim…
1-šy woj. — Nie, kniaź! Tahdy nia ty pojdzieš! Chaču ja dać dokaz, što u maich hrudziach nie zajačaje serce bjecca… Chaj toj malec idzie, — jon wykliknuusia pieršy… Kali ž by zhinuŭ jon — pajdu — ja!.
2-hi woj. — I ja!
3-ci woj.— I ja!
Inšyje. — I ja! I ja!
Janka. — Ciapier i smierć ščaściem budzie dla mianie, bo prykład moj dadaŭ adwahi inšym. Užo ciapier ciabie, kniazieŭna, narod nie pawiadzie na muki — ty waratawana! (da kniazia). Kniaź! Ty abiecaŭ nahradu tamu, chto zabjeć Bazyliška, a ničoha nie kazaŭ ab tym, što zhinieć. Ciž jamu nie wartač dać nahradu?
Kniaź (zdziwawaŭsia). — Niaboščyku nahradu?
Usie. — Što jon kaže?!
Janka. — Woś maja prośba: jak zhinu ja, dy znojdziecie moj trup, to zakapajcie jaho ŭ
