2-hi woj. — A mo’ rahatynu? Woś maješ! (daje).
3-ci woj. — A ad mianie waźmi ty tarču hetu…
Janka. — Nia treba tak mnoha!… waźmu tykiela rahatynu adnu. Dy aprača taho mnie jašče treba adnej rečy…
Kniaź. — Kažy!
Janka||— Taho, što mnie patreba, nia wiedaju, ci znojdu tut u was, bo heta nie mužčynskaja reč, a dziawočaja. I prydziecca mnie chiba zwiarnucca da kniazieŭny…
Kniaź. — Čaho tabie? kažy!
Janka. — Lusterka!
Usie (dziwujucca). — Lusterka?!
Kniaź. — Prynieści lusterka kniazieŭny!
Janka. — Kniazieŭna! wybačaj, što zabiraju reč patrebnuju tabie, niamuju świedku twajej krasy!… Dy jašče nia ŭsio: daj chustačku z haławy swajej, kab mieŭ ja zakryć čym twar, kali Bazylišk zachoče hlanuć u wočy mnie.
Kniazieŭna (daje chustačku). — Woś maješ.
Słuha (niasučy lusterka). — Woś lusterka! (daje kniaziu).
Kniaź (addaje lusterka Jancy) — Woś maješ lusterka!
Janka. — Ciapier ja užo hatoŭ!
Kniaź. — Čekaj! (daje jamu roh). Woś damo tabie jašče hety roh tura. Kali budzieš šča-
