Paŭza.
Kniaź (da Janki). — Chočeš iści?
Janka. — Ale.
Kniaź. — Idzieš wialikaje zrabici dzieła… Kali ŭsich uziaŭ lak, ty ŭ taki moment swajej achwotaj na Bazyliška jści chočeš! — Twaja adwaha warta wialikšaj nahrady, čymsi taja, jakuju ja abiecaŭ. Kali hada zabješ i biudzeš žyŭ, ŭ nahradu atrymaješ…
Janka. — Nia treba mnie, kniaź, twajej nahrady!…
Usie (zdziwawaŭšysia):
| I. | Nia treba nahrady? |
| II. | Nahrady nia choče? |
| III. | Ašaleŭ, ci što? |
| IV. | Abraziŭ kniazia!… i h. p. |
Kniaź. — Što heta?! Ci-ž nia ščodraja nahrada? Ci-ž tabie mała?
Janka. — Taho, što chočeš dać, daješ ty wielmi mnoha, a taho-b, što ja chacieŭ-by, ty nie dasi.
Kniaź. — Čahož ty chočeš?
Janka. — Nia budziem my clapier kazać ab hetym.
Kniaź. — Dziŭnaja twaja hutarka!… Jakoje ž aružže dać tabie, bo baču, što staiš tut z hołymi rukami?
1-šy woj. — Woś wostry mieč, — jon s samaj lepšaj stali!
