Ŭ chaci žonka užo staŭkawała,
Što ŭsiu kryŭdu ja j zło pabiadziŭ;
Naš mužyk, jak učuŭ — chwor prapała,
Užo pa chaci zdarowy chadziŭ.
Niewiadoma ŭžo, siła jakaja
Waskresiła taho mužyka:
Musi krepkaja wiera świataja,
Što zaklaćcia i čary złamała
Maja śmiełaja, ćwiorda ruka.
A tut baby mianie astupili:
«Ty — wiedźmar!» — prosta kažuć ŭžo mnie:
«Ty nabraŭsia ŭžo čortawaj siły,
«Pradaŭ dušu!» — pačuŭ, jak wa śnie.
IV
— A dziaŭčynka čaho waša płače?
Ničym chworaja musi jana?
Haspadynia mnie j kaže: «niejnačej
«Tut maja ŭžo, sakolik, wina:
«Jak u cienžy ja jeju chadziła,
«Dyk harochu ŭ chwartuch uziała,
«Na biadu sabie drennu radziła!
«Kab nia heta, mo j lepša-b była,
«Dy nieŭdałaja niejka łupata;
«Nieparožna jak jeju była,
«Raz ja wyjšła sabie hetak s chaty,
«Dy zabyła zaŭsim uziała,
«Što na miesiac nia možna dziwicca.
«A jon poŭnieńki hetki išoŭ!
«Ja zabyłasia nawat chryścicca.
«Woś, i miesiac darma nie prajšoŭ.
