Старонка:Apawiedańnia i lehiendy wieršam (1914).pdf/89

Dzieci tulacca k chworamu tatu,
Na mianie ispad-łobja hladziać.
A mužyk naš saŭsim umiručy:
Zapaleńnie u lohkich dastaŭ,
Kroŭju kašlaje, mutnyje wočy,
Płače, stohnie, chryścicca pačaŭ.
Skora banak jamu ja pastawiŭ,
A paśla i kampresy zrabiŭ,
Dihitalis — lekarstwa naznačyŭ,
Dy ŭžo klizmu enemu čyniu;
A tym časam jaho haspadynia
Za rukaŭ mianie ciahnie: «zirni!
«Pakažu, što u nas za pryčyna:
«Hałubok, ty ŭžo tam adwiarni!»
Za humno mianie zara prywodzić
Dy pakazwaje: «oś, atčyni!
«Załažyŭ niechta čary, dyk škodzić;
«Oś, jak strašna, jak sumna: — zirni!..»
Ja nahnuŭsia — i baču ich dziwy:
La darožki kamieńčyk staić,
A na im kałaski žytni z niwy,
Chleb i sol i jaječka lažyć.
Nu, jakije-ž tut čary-pakuty?
Ja jaječka nahoju razbiŭ;
Baču: chleb, kałaski biez atruty,
Da kišeni ja ich pałažyŭ.
S kałaskoŭ, idučy wybiraju
Ja zierniatki dy ich i žumru;
Hramada-ž na mianie paziraje,
Ci ad hetaho skora pamru?
I pajšoŭ ja iznoŭ sabie ŭ chatku,
A narod hramadoju za mnoj.
Plečukami sciskajuć: «ach, bratka,
Jon wiedźmar!» — jany šepčuć s saboj.