Ŭ našym krai, niedaloka, ŭ Biełarusi miłaj
Jość miejscowaść adzinoka — «Kumawy mahiły».
Pole i kamieńnia kučy; wieras pakruciŭsia;
A kaliś praz bor dremučy tam haściniec wiŭsia.
Taho boru ciapier hodzie, — nimaš i halinki, —
Tolki chodziać u narodzie takije ŭspaminki:
Što kaliści, moj ty bratka, zimniaju paroju
Ad chrystu wiaźli dziciatka niejak kum s kumoju;
Dy spaznilisia na licha pośle padwiačorku,
I u lesi hrešnu z-cicha zawiali ha worku.
Kum dureci pačynaje, kuma słuchać rada,
Až na ich tut napadaje waŭkoŭ ceła stada.
Kum spałochaŭsia da śmierci, dy ŭžo žartaŭ dosić! —
Puhaj staŭ kania jon dzierci, koń pačaŭ unosić.
A waŭki nie astajucca, ale dahaniajuć,
Zuby skalać, raziajucca, za sani chapajuć.
Kuma ŭ hołas: «musić zhiniem, prapadziom, niabože!
«Chiba woŭkam dzicia kiniem, sami ŭciačom može?..»
I, nia dumaŭšy, špyrnuła ŭ miahki śnieh dziciatka;
Dy waŭkoŭ nie abmanuła chryščonaja matka,
|
