Žyŭ adzin mužyk-Maciej,
Mieŭ šaściora jon dziaciej.
Siadzieŭ, biedny, biez raboty,
Bo nia mieŭ k tamu achwoty.
Kraści jon wyścierehaŭsia,
Bo astroha krat bajaŭsia,
A šaściorka dzietak płače —
Treba chleba im adnače.
I ad hetakaj niadoli,
Kab nia čuci stohnaŭ boli,
Naš Maciej pajśoŭ ŭ darohu —
Prosta ŭ raj, k samo mu Bohu,
Kab u Boha zapytacca,
Za što lepiej jamu ŭziacca?
Jšoŭ ci mnoha jon, ci mała,
Tolki ŭ les jaho pryhnała.
Niebaraka jdzie pa lesie,
Dy zbłudziŭsia; nos pawiesiŭ,
Sieŭ pad drewam, dy čekaje,
Može projdzie chto. Hukaje.
Tolki čuje: niechta jedzie;
|
