Гэта старонка не была вычытаная
I užo hudzieŭ u kuźni
Kawaloŭ chrypaty miech.
Wosień poznaja stajała,
Čas niahody, chaładoŭ;
Nieprytulna pazirała
S pad tumana šyr paloŭ.
Z niskich, siwych chmar, jak ślozy,
Doždžyk liŭsia, wiecier wyŭ,
Na bałocie hnuliś łozy,
Les markotna hamaniŭ.
Tuskła, hłucha, jak u skryncy,
Tolki kuściki šumiać.
Miež prysady na haścincy
Nikahutka nie widać.
Chto pajedzie ŭ słoć takuja?
Chiba hetaka duša,
Što patrebu maje złuju,
Jak prymieram ŭ Łukaša.
Jedzie jon adzin dušoju,
Zakruciŭšysia ŭ burnos;
Konik kłypaje stupoju,
Hraż płuchcić iz pad kalos.
Jedzie jon, jak čort siardzity,
Dolu horkuju klanie:
— «Och, ty dola! prapadzi ty,
Atčapisia ad mianie.
Woś była ješče hdzie kara,
Kab jano pajšło ahniom!
