Гэта старонка не была вычытаная
А лясьнічые скачуць, насьмехаюцца з Васіля, падаюць яму рукі і борздзенька прымаюць, як толькі Васіль памыкаўся ўзяцца за іх
Рвануўся Васіль са злосьці на лясьнічых!
І пачуў Васіль лёгкасць, як бы ён павіс над зямлёю. Іон ціха апусьціўся, стаў лёгка, свабодна ўлазіці ў нешта мяккое і халоднае. От як бы затрымаўся… Чуў ён ешчэ, як лопнуў рэмень на яго стрэльбі, як улазіў ўніз і… болей нічого ня чуў Васіль.
Вецер сьпеваў цяпер «вечны пакой» слузе Божаму і чэлавечаму…
