што ён сам шукае сваей магілы, то здаваліся прад ім сьцены, каменьня, гатовые кожны момэнт наваліцца на яго ўсім ціжарам. Яму здалося, што ён адыйшоўся далёка-далёка… Ужо раз спатыкнуўся Васіль, вецер зьбіў яго з ног. Іон выбіўся на луг, як яму паказалося.У яго думках пранясьліся азярыны ў высокіх берагох, замеценные сьнегам, але ніколі незамерзаючые. Сьнег ўсё глыбейшы і глыбейшы, а сілы ўсё ьаюць і таюць. От ён сусім выбіўся з сіл, залез у сьнег па пояс і няможэ ўжо мясіць яго адзервянелымі нагамі.
V.
— А-а-а — у!
Васіль і ня думаў крычаць, як ня думаў ён і плакаць. Дзікі крык вырваўся сам проці волі Васіля, і самі пацяклі сьлёзы.
Вецер падхапіў яго немы крык, рвануўся з ім і тут жэ загубіў яго, разцёр, як мыльную бурбаўку.
— Хто я? Васіль?
— Васіль, хто-ж я?
— Што ж ты тут робіш?
— Сяджу ў сьнягу.
— Ну, Васіль, гайда да дому!
Усё у ім мешалося, і сама сабою навязалася яму гэтая безталковая гутарка…
Во у вачах яго як бы прасьвятлело. Усюды, куды ён ні гляне, віднеліся морды лясьнічаго, яго вышчэрэные зубы. Гэтых мордаў набралася многа-многа; яны абнімаліся, скакалі варушыліся, як па камандзе, дрыжэлі, як лісьця асіны перад навальніцаю.
А вун, там, відаць худую, змучэную, заплаканую твар Алесі… Вунь яго дзеці…
