ЧОРТ.
I.
— Братка ты мой, Іван! Ты знаеш, як я цябе люблю! Ну, дай — пацалуемся! Во, гэтак!.. Назавеш ты Міхася сабакою, лайдаком, калі пачуеш ат каго, што я табе кепска мыслю.
— Братка ты мой, Міхаська! Забій мяне Пярун, во тут, у гэту ночку, на гэтай дарозі, калі я не люблю цябе. Дай, і я цябе пацалую!
І сябры зноў сталі цалавацца.
Міхась і Іван — лясьнікі. Зашлі яны да цёткі Хрумы і трынкнулі, што называецца. А цяпер йшлі да дому.
— Не магу, братко, іьсці, - прызнаўся Іван.
— Дык што-ж мы будзем рабіць?
— Дай, ляжэм, паляжым.
— Ну, давай.
І яны ляглі.
— Што-ж мы будзем так лежаць? — Кажэ Міхась. Давай клясці ляснічаго!
Іван замарматаў нешта пад нос і… заснуў.
— Ужо сьпіш? Уставай, пойдзем.
— Не магу, братко.
— Садзіся мне на плечы: панясу катла.
Міхась стаў ракам і падставіў сьпіну. Іван узяўся за плечы. Сталі падымацца. Міхась крэктаў, пяўся, і ніяк