nymi i historykami, jak naprykład Baliński, M. Homoliński, M. Malinoŭski, Narbutt, Kanstancin i Eustachy hrafy Tyškiewičy, Kirkor šmat ŭ čym skarystaŭ i ŭ kancy kancoŭ uzmacawaŭsia ŭ kirunku swajej pracy. Ad 1846 da 1856 hoda Kirkor piše nadta mała, kali nie ŭspaminać jaho redaktorskaj pracy ŭ «Памятной книжкѣ Виленской губерніи» za hady 1850—1854 dy sabrańnia staciej u knižcy «Историко-статистическіе очерки Виленской губерніи» (Wilnia 1853).
Paśla krymskaj wajny nastupili značnyje palahčeńnia dla drukawanabo słowa i woś ad 1856 hoda pačynajecca wialikaje literaturnaje i hramadzianskaje ažyŭleńnie ŭ Wilni i ŭ celym našym kraju Arhanizujucca, asabliwa pamiž maładymi, literaturnyje hurtki palakoŭ, litwinoŭ i biełarusoŭ. Hurtki hetyje majuć metu słužyć sprawam demokratyzmu i šyreńniu aświety pamiž sielanami, kab padhatowić ich da budučaho wolnaho žyćcia. Pieršyje łastoŭki, biełaruskije knižki Marcinkiewiča, radasna witaje tahočasny niewialiki biełaruski hurtok u Wilni. Redakcija hazety «Kurjer Wileński», Syrokomla, Moniuško, Wincuk Korotyński i Kirkor heta soncy, kala katorych i hurtujucca usie zorki biełaruskaho adradžeńnia. S pačatku Romuald Padbereski a paśla Kirkor stanowiacca zahadčykami biełaruskano literaturnaho kružka. Kirkor pad upływam hetaho biełaruskaho hurtka układaje i drukuje biełarusko-rasiejski słoŭnik[1], piše staćci: «Этнографическiй взглядъ на Виленскую губ.»[2] i «Объ этнографической границѣ литовской и славянской народностей въ Литвѣ»[3].
Ŭ 1856 hadu hraf Eustachy Tyškiewič adkrywaje ŭ Wilni muzej. Kirkor ščyra i z ŭsich sił pracuje ŭ im, a kali pry muzeju ustanaŭlajuć Archeoło-
