Murašačka pracawita,
Chwała brat sile Twajej!
Jak našy u puniu žyta,
Kładzieš usio u Muzej.
Budż zdaroŭ! nichaj-že pilna
Tak usie robiać swaje;
Nichaj pomniać kraj i Wilna
Starannia hety čyje.
|}
Ŭ 1859 hadu wydaje Kirkor 2 tomy zbornika «Pismo zbiorowe wileńskie», a ŭ 1860 hadu prynimaje na siabie redakciju hazety «Kurjer Wileński», i jak świedčyć Wincuk Korotyński[1] pastwiŭ jaho na takuju literaturnuju wysokaść, što hazeta pačynaje cikawić ŭsich i znachodzić adrazu bolš za 3,000 padpisčykoŭ: reč niebywałaja ŭ Wilni. Ale z hetym wydaŭnictwam iduć ŭ pary i złydni, dziela taho, što na Kirkora pačynajuć napadać ludzi, katorym była nie da spadoby jaho praca ŭ rasiejskich wydaŭnictwach. Najbolš pryšłosia wyciarpieć Kirkoru za wydaŭnictwo «Alboma». Pieršy napaŭ na Kirkora emihrant Juljan Klačko ŭ brašury «Odstępcy» (Paryž 1860), druhim byŭ Romuald Podbereski, katory krytykuje wostra kirunak hazety «Kurjer Wileński»[2]; treci praciŭnik Kirkora wiadomy polski paet Kornel Ujejski najhorš zaškodziŭ Kirkoru swajej staccioj «O Albumie wileńskim»[3], nadrukawanaj paśla ŭ addzielnaj knižcy (Listy z pod Lwowa. Lipsk 1861). U 1864 hadu irkor jedz e ŭ Piecierburh i razam z Jumatowym wydaje «Новое Время». Ŭ 1871 hadu Kirkor piereježdžaje da Krakowa i tamaka žywie až da śmierci swajej ŭ dniu 23 listapada 1886 h. U 1872 h. Kirkor napisaŭ wielmi cikawuju staćciu: „Этнографическіе очерки Сувальской губ.“ (Памятная книжка Сувалкской губ. на 1873 г.), dzie jość i pieśni suwalskich biełarusoŭ. U 1874 hadu drukuje Kirkor i Krakowie knižku «O literaturze
