Старонка:Adam Honory Kirkor (1911).pdf/11

pobratymczych narodów słowiańskich». Knižka heta maje dla nas wialikaje značeńnie: u jej šmat jość cikawych rečy ab biełaruskaj literatury iz jaje dawiedalisia my ab ŭsich biełaruskich tworach Arcioma Weryhi-Dareňskaho, katoryje dahetul ješče nienadrukawanyje badziajucca niedzie u ludziej. Ŭ hetym samym hadu pamieščaje ješče Kirkor u waršaŭskim miesiačniku Niwa» cikawuju staćciu: «Pierwotna Słowiańszczyzna», dzie piše i ab Biełarusi^[1]. Paśla 1874 hoda Kirkor piše mała, pracuje bolš jak archeołog u Haličynie. Tolki u 1882 hadu drukuje Kirkor swaju staruju pracu ab Litwie i Biełarusi, katoraja i ŭchodzić ŭ III tom wydaŭnictwа «Живописная Росciя». Heta najbolšaja i najcenniejšaja z prac Kirkora. Apošniaj pracaj Kirkora była knižka «Bazylika Litewska» (Kraków 1886) Jak žurnalist i palityk Kirkor šmat wyciarpieŭ ad palakoŭ i rasiejcoŭ, katoryje i dahetul nie zdabylisia na praŭdziwuju acenu jaho pracy dla kraju; jak ščyry i niezmardawany pracoŭnik, tutejšy karysny archeolog, historyk i etnohraf Kirkor astaniecca niezabytym ŭ historyi nacionalnaho adradžeńnia tak biełarusoŭ jak i litwinoŭ.

Chacia Kirkor paśla wiadomaj zabarony druku biełaruskich knižek straciŭ nadzieju na utrymańnie nacionalnaj biełaruskaj asobiennaści, pišučy: «Biełarus nie pabačyć bolš pracy swajej u druku. Hołasu rodnaj mowy nie pačuje jon u kaściele. Biełaruś pamierci pawinna»^[2], Biełaruś nie pamiorła i biełarusy zaŭsiody pamianuć jaho «nie złym, cichim słowam», jak ščyraho i dobraho syna Biełarusi, katoraj jon słužyŭ čym moh i jak moh.

Romuald Ziemkiewič.

1. Niwa. Warszawa 1874 str. 19, 140, 252—253, 254, 357—361, 412—417.
2. O literaturze pobratymczych narodów słowiańskich, Kraków 1874. str. 55.