sposaby ažyćciaŭleńnia henych patrebaŭ. Nia budu spyniacca nad praktyčnymi mahčymaściami realizacyi, heta sprawa, jakuju mohuć abhawaryć i wyrašyć paklikanyja dziela hetaha ludzi. Chacieŭ-by zatoje spynicca koratka nad najbolš nieadkładnymi halinami pracy, dzie instruktary byli-b patrebnyja.
Woźmiem biblijateku. Jak užo kazaŭ, mała mieć niekalki dziesiatkaŭ ci sotniaŭ knižak, mała taho, što treba spisać z ich kataloh, zawiaści šafu, nahladać za akuratnym kruhabieham knižki. Treba zaachwocić da knižki, treba dać čytaču takuju knižku, jakaja jamu najbolš padychodzić, treba zbudzić intelekt čytača, kab jon najlepš pieraapracawaŭ pračytanaje, kab umieŭ uziać z knižki toje ŭsieńka mahčymaje pryhožaje, karysnaje. Stanowišča biblijatekara wielmi adkaznaje, biblijatekaraŭ u pieršuju čarhu nam treba ŭzhadawać, padrychtawać da budučaje pracy. Biblijateka źjaŭlajecca najčaściej, ci prynamsia treba, kab tak było, što jana centr usiaje kulturna-aświetnaje pracy na wioscy. Z biblijateki praca razhorniecca na inšyja haliny aświety.
Adzin wielmi charakterny prykład možna znajści ŭ adumysłowaj litaratary ab roli biblijatekara. Jašče pierad wajnoju jšło zmahańnie Niamieččyny z tahačasnaju „mienšaściu“ polskaj na Šlonsku. Biblijatekaŭ niamieckich było šmat, byli jany bahaciejšyja knižkami, mieli za saboju apiryšča hrašowaje i da taho… administracyjnaje ŭ formie asabliwych „jazykowych zakonaŭ.“ Nia hledziačy na ŭsie henyja karysnyja ŭmowy dziela niemcaŭ, biblijateki ichnija zmahalisia za dušu kožnaha čytača wielmi chitrymi, chacia psycholohična dobra abasnawanymi sposabami. Dawali napierad čytaču knižku z adnymi tolki malunkami, paśla, zaachwociŭšy, padkidali jamu knižycy z malunkami i kryškaju tekstu.
Małoje dzicia zadawolicca pieralistywańniem abrazkoŭ, darosłaja ci darastajučaja adzinka bia-
