zumoŭna zachoča pacikawicca pračytać, ab čym haworycca z nahody henych malunkaŭ, dyk woś čytač mižwolna, nia dumajučy zusim, pačynaje što raz macniej być źwiazanym z knižkaju, prywykaje čytać…
Ale! Čytača treba nawučyć daražyć knižkaju. Chto-ž jaho nawučyć i zaachwocić? Rabicimuć heta arhanizacyi kulturnyja, kab skirawać ŭzdojm siańniašni da ŭsiaho rodnaha. Heta adnak nia dziela ŭsich. Zapišucca da arhanizacyjaŭ najbolš dziejnyja i świadomyja adzinki. Aprača ich staić masa, jakuju treba padrychtawać da pracy kulturnaje, u jakoje treba wyklikać patrebu rodnaha słowa, treba ich byccam „paradnić“ z tym, što sapraŭdy dziela ich najwažniejšaje, a čaho tolki jany nie ŭjaŭlajuć.
I woś tutaka pole dziejnaści biblijatekara. Možna pracawać samawukam, najčaściej inakš i niemahčyma. A lepš było-b, paśpiech byŭ-by wialikšy, kali-b mieli my biblijatekaraŭ z padrychtoŭkaju, kali-b henyja ludzi nawučylisia sposabaŭ i šlachoŭ, na jakich možna chučej zrealizawać swaje imknieńni.
∗
∗ ∗ |
Na kursach biblijatekarskich možna šmat čaho jašče bolš nawučycca, jak tolki sprawy kiraŭnictwa knižnicaju. Možna było-b pawiaści infarmacyjny kurs ab kooperacyi, ab teatralnaj staranie pracy i h. d. chaj woźmiem tolki adnu takuju niazwyčajna wažnuju halinu, patrebnuju i wielmi wažnuju na wioscy, jak pažarnictwa ci žyćcio samaŭradawaje.
Nia možna zabywacca ab tym, što hramadzkaja praca heta praca „źwierch“ normy. Hramadzka aktyŭny čaławiek, zamiesta taho, kab adpačywać paśla swaje narmalnaje pracy, paśla štodziennaha chodańnia, biarecca supolna z inšymi achwiarnymi ludźmi za aświetu, za ekanamičnyja prablemy. Niemahčyma kłaści zašmat abawiazkaŭ na
