ja ŭ žyćci hramadaŭ ludziej. Teatr nia tolki miłaja hulnia, heta mahutny nachił adzinki ŭjawić praŭdu, abyčai, spaściarohi pry pomačy kankretnych abrazoŭ. Biaz pomačy henych pačućcioŭ, jakija wyklikaje teatr, niaprywykšamu da abstraktnaha dumańnia, niekatoryja pajmy astajucca čužymi, jon nia moža ŭjawić sabie ich zusim.
Dziela hetaha nahladajem uwa ŭsich kultach relihijnych hetki razwoj teatralnaści. Duchoŭniki, ludzi paklikanyja, kab niekatoryja praŭdy pakazywać, raspaŭsiudžywać, byli prymušanyja demanstrawać Najwyšejšuju Istotu abrazna, kab dumajučy ab Joj było lahčej ujawić, kab henaja Istota była niečym, kab heta nia byŭ tolki adzin parožny huk.
Adnačasna teatralnaść maje inšyja žaroły ŭ čaławieku. Kožny čaławiek maje swaje dumki, nastroi, kožny imniecca pa miery mahčymaści padzialicca z imi sa swaim asiarodziščam. Wykazywajučy swaje, jašče mo‘ nia zusim ujaŭlenyja dumki, čaławiek pačynaje lepš bačyć ich u sabie. Tolki woś nia ŭsieńka možna wykazać słowam. Inšym razam až niešta ściskaje pad sercam, a nia wiedaješ, što jano tam sapraŭdy, niečaha čaławiek choča, za niečym tužyć, ab niečym latucić. Heta wiedaje kožny, adzin bolš, druhi mienš, adnak heta swomaść nadta charakternaja u ludziej. Maładyja majuć „nastroi“ bolš jarka padčyrknuty, u inšych da poznaha wieku astajucca jany wielmi mocnymi i žywymi.
Henyja woś nastroi ŭjaŭlajucca najlepš u wieršach, muzycy, skokach, adnym słowam u abraznym predstaŭleńni. Jasna, forma hetaha pradstaŭleńnia budzie roznaja, zaležna ad roŭnia kultury, ad bahaćcia formaŭ, jakimi karystajecca i jakimi waładaje dadzienaje zhurtawańnie ludziej. Asnaŭny adnak charaktar astajecca ŭsiudy toj samy, i nastolki nam nakidajecca, što nawat časta zusim na dalokaje i adležnaściu hieahrafičnaju
