i ŭmowami žyćcia samoha haworyć da nas abrazami kožnamu blizkimi i zrazumiełymi.
Zaŭsiody, dumajučy na hetu temu, nakidajecca mnie na pamiać abrazok z žyćcia malajskaje wioski. Niekalki hadoŭ tamu nazad adzin z niamieckich cyrkaŭ wandroŭnych (cyrk miž inšym suświetnaje sławy „Hagenbecka“ waziŭ z saboju horbu henych, jak my kažam, „dzikunoŭ,“ napałowu apranutych, zaŭsiody źmierzšych, nia hledziačy na haračuju letniuju paru. Henyja ludzi pamiž roznych swaich štukaŭ pakazwali pierad hladzielniaju swaje abyčai wiaskowyja ŭ formie byccam karahodaŭ, pieśniaŭ supolnych hramadzkich. I kali-b zapluščyć wočy, kab nia bačyć, čužych twaraŭ, ci kab prynamsia apranuć henych ludziej u wyabražeńni ŭ našyja šeryja świtki, dyk była-b absalutnaja iluzija biełaruskaje wioski, z jaje sumnymi matywami chaŭturnymi ci na‘t žniŭnymi.
Dyk teatr heta źjawišča niezaležnaje ad ekanamičnych mamentaŭ, niezaležnaje ad zmahańniaŭ socyjalnych, niezaležnaje ad złybiadaŭ hramadzkich i prywatnych, heta ŭ peŭnym sensie źjawišča ŭniwersalnaje, prysutnaje na kožnym punkcie kuli ziamnoje. Kažu niezaležnaje źjawišča, majučy na ŭwiecie asnaŭnyja rysy teatru, bo ŭ praciahu wiakoŭ teatr apranaje roznyja formy, jon bahaciejšy ci biadniejšy, jon pakidaje pa sabie bolšyja ci mienšyja śledamki ŭ sensie ŭzhadawańnia, bo-ž teatr uzhadouwaje, što zrazumieć wielmi lohka, heta ŭsieńka zaležna ad taho, jakija ahulnyja kanjunktury, jakija mahčymaści hrašowyja, jakimi prablemami žywie čaławieckaja hramada i h. d.
Jość peryjady zaniapadu teatru, chacia nie prapadaje jon nikoli; jon patreba dušy, jak chleb patreba cieła. Pobač z chlebam buduć roznajakija strawy, ad pary da pary taja ci inšaja strawa mo‘ wielmi smašnaja budzie na našym stale, adnak da chleba zaŭsiody my wierniemsia.
