Тутака на пакусу людзём «бѣси възнесуть антихриста къ небу», і многа за ім пойдуць, але «Богъ сильный... сокрушить его огнемъ доловъ и скине, аж да «исподняго ада а тамъ останеть» — на бясконцыя часы. Затым будзе страшны суд:
«А предъ тымъ, нежли ся то стане, многа ся дивъ станеть въ пятнадесяти днехъ, а въ кажный день звлаштный[1] дивъ ся станеть.
«А въ первый день станеть дивъ: море выше всѣхъ горъ станеть, а крапля его не уканеть. Другый день дивъ ся станеть: море опять доловъ спаднеть а сровнается зъ землею ровно, На третій день дивъ ся станеть: рыбы а морскіи потворы жалостію великою воспоють а заревуть. На четвертый день дивъ ся станеть: текущіи воды горѣти будуть. На пятый день листвіе кровавымъ потомъ потитися будеть. На шестый день падеть всякое древо. Седьмый день: горы и скалы пукатися будеть. Въ осмый день земля трестися будеть. Въ девятый день сровнаются горы и удоли. Въ десятый день, кто-колве будеть гдѣ ся съкрылъ, вонъ выйдеть отъ великое грозы. Въ первый надесять день мертвіи востануть. Въ вторый на десятый день звѣзды будуть падати съ неба. Въ третій на десятый день земля и все корніе згорить огнемъ. На четвертый на десятый день земля вся[2]... ...и что жъ не будеть кътому. И злато и сребро, и вси житейскыи вещи погынуть, и все конець возметь. И едини праведніи не погинуть: тіи съ Господемъ Богомъ въ радости будуть. Въ пятый на десятый день судити пріидеть съ небеси Господь Богъ живыхъ и мертвыхъ и воздасть комуждо по дѣломъ его. Аминь».
Ужо праф. Карскі справядліва заўважыў, што гэтае апавяданьне злучае ў сябе некалькі апокрыфічных сюжэтаў, якія часта распрацоўваюцца ў паасобных апавяданьнях хрысьціянскай старажытнасьці. Тут і водгаласы Сыбільляў хрысьціянскай рэдакцыі, дзе клясычная прарочыца тыпу Кассандры заменена старазаветнай царыцай Южскай, інакш Ужыцкай або Саўскай; тут і памяненьне легэнды аб крыжовым (Адамовым) дзераве, з якога быў зроблены крыж для Хрыста, і апокрыфічныя драбніцы аб прыходзе Анцыхрыста, тэрмінам якога лічаць звычайна канец сёмай тысячы лет ад стварэньня сьвету, г. зн. больш-менш 1492 г. Гэты год у старажытнай апокрыфічнай літаратуры лічіўся дзеля гэтага найбольш страшным, бо ён меў з сабою прынесьці канец сьвету, і рыхтаваліся да страшнага суду. [3] Нашае
