донова, Ивоенца, й около Вилни вядБли летаючых. Й поблн жыто, и ярыну, и траву. Сее же все сталося для грБхов» н нашыхь».!) Пад 1930 г. адзначаны вялікі пажар у Вільні, аб якім мы ўжо ўспомнелі, калі казалі аб згарэўшай друкарні Скарыны; а яшчэ ра- ной другі пажар 1519 г. зьпішчыў амаль-што ўвесь Гэтак званы ніз- кі замак, прычым дабаўлена цікавая драбніца, што нават замак быў тады яшчэ дзераўляны. »Того жь року (1513) у Вильнй замокь надольный згорБль, ко- торый на оп» чась деревеный быль» Навать самыя нязначныя, здавалася-б. выпгдкі, але якія мелі тагды нейхую вартасьць у мясцовым жыцьці, пападалі ў летапіс, Нап- рыклад, у “Вільні. «зодота улочка была отворена. лёта Божого!: наро- женя 1524». Словам, з гэтых нямногіх прыкладаў. мы навочна. пераканаліся, што беларускія летапісы з “усіх бакоў адбіваюць мінуўшчыну. нашае “краіны. Аўтары іх сьпяшылі запісаць туды на. памяць. патомству ўсё, нічога ня тоячы, пічым не пагарджаючы і кіруючыся думкаю, якую СЛатапісеў гэтак высказаў: «Тайну. цареву тайтий добро: весть, “а дбла “великая повбдати добро, жь ёсть». ая 1) Там-ха, 351.
