Х. Пры далейшых аглядзівах пісоўных помнікаў, якія адносяцца да старадаўпага порыаду беларускага пісьменства, мы павінны затрымаі- па на помніках гістарычных, вядомых пад назовамі летажсаў, кро- нікаў 1 сказаньняў. Помнікі гэтага гатуцеу вельмі часта зьяўляюц- ца ўжо як-бы пераходным момантам да чыста літаратурных “твораў. Тлумачыцца гэта тым, што япы найчасьцей ня молі афіцуяльнага ха- рактару, а былі скугкам творчасьці тых ці іншых асоб, . якія мелі ўпаджюны нахід да пісьменства й загахацьне да апавядальна-гістарыч- ных літаратурных формаў;. Пад уплывам нацыянальнага патрыатызму гатыя асобы асабліва. цікавіліся мінуўшчынаю сваёй бацькаўшчыны й суседніх краін, а дзе- ля гэтага й сваю літаратурную творчасьць яны замыкалі ў. гістарыч- выя рамкі. і Беларускія або, гэтак званыя, літоўскія летапісы па сваёй форме ня нодэмі багатыя. Выклад у гэтых летапісах ня мае асаблівае літа- ратурнае вартасьці, сухі, пазбаўлены маляўнічасьці, а па зьместу явы кароткія й адрывістыя. Выразьнейшымі фарбамі адмалёвана ў іх па- чатковая пара старажытнае гісторыі, але й тут па кожным кроку мы спатыкабм розйыя вымыслы, якія ўло дакладна высьветаевы навуко- вай крытыкай!). У гэтым выпадёу старажытные беларускія й польскія летапісцы, як гэта было звычаем і ў інтых народаў, у тым ліку 1 ў расейсеіх летапісцаў, якія выводзілі род Рурыка ад Аўгуста, кары. сталіся летапісамі, як аднэй з літаратурных формаў дзеля фальшавань- ні гісторыі. Жадаючы адтварыць сгаражытную эпоху гістарычнага й дагістарычнага жыцьця свайго народу й ня маючы дзеля гэтага гіста- рычных верагодных даных, аўтары старадаўных гістарычных кровіе, ы, Ба та 1) Га. артыкуа праф. Іг. Даніловіча: «О зитовсіахь зітописяхь--вь «Курт Мяц. Пар. Просв. 1540 г. лістапах м-ц, ЁЕн-жа періпы гыдаў стакст дётапісаў (лапінікай» «Гаіорісіес Міху, ЖІпо, :8279ё, якій пасьш пя раз выдаваліся парасейску; 14, «Полі, Собр. Русск. Літописей
