лавым сходзе. Магчыма, што якая-кодечы выхадка дзівака-дэпутата паслужыла тэмаю для сатыры невядомага аўтара. Ці трэба прызнаваць асобу Яна Мялешкі за запраўдвую ці за выдуманую, для нас ня мае вялікай вагі. Як бы там ня было, апі- саная намі сатыра зьяўляецца цікавым помнікам дзедя характары- стыкі панскага быту на Беларусі й Літве ХХІ веку. На затанчэяьне адзначым, што гэтая прамова напэўна карыста- дася папулярнасьцю, як зітаратурны твор, і пашыралася ў рукапіс- ных сьпісках, чым і тлумачацца некаторыя няяснасьці Й супярач- З“ насьці. Апрача выкарыстанага намі варыянту паводзе выданьня Ар- хеограф. Камісіі, (сьць вядомы яшчэ сьпісак гр. Сяркоўскага, як! быў перадожаны на польскую мову й выданы Няуцэвічам (2Бі0г ратіетікбу о Чаўпеў Ро!зсе, І, 341--844) Гэтая рэдакцыя у ўкраінскім перачладзе Куліша была надрукована ў «Основе: 1869 г. (УІ, 18-16). Пры гэтых выяўляюцца такія розныя чытавьчі, што іншы раз у адным адменьніку чытаейца зусім супярэчнае таму, што напісана ў другім; апрача гэтага, сьпісак гр. Сяркоўскага ў не. “каторых мясцох паўнейшы, чымсь той, які надрукопаны ў , Актахь”.
