Смоленску. але и Вь Мозыру, кого б. мудрого яд вась на тот зьБзль выбрати и сентенцый выправити» --1 пастанавілі паслаць, за- яўляе ён не Оез хвальбы. «мепе вядомого до вашей милости, штоб'ь Госполь Богь помог?') умБти передь кородем»ь іего милостію ий Бамй, панове братія, одкрыти нашые врады. Сказаль бы кто зь вась лутше, только не бадамутячы, то я на том» перестану». Гэтак закончыялае аўтар сваю «прамову». Ракамавдуючы сябе ў замыкадьных радкох «прамовы», Яі; ДЭ: легата, аўтар мімаходам кінуў некалькі слоў дзеля сваёй характары- стыкі, выстаўляючы сябе «вядомымі», Г. Зн. ВЯДОМЫ у соймавых кОо- дах, што знаходзіцца ў поўнай супярэчнасьці з пачаткам прамовы, дзе аўтар заяўляў, што ён ніколі на падобных Зьдздах ня бываў, і а жадных сэнтэнцыяў ня здольны. А тымчасам выяўляецца, што ёй ня толькі практычны ў прамовах, але што ён патрапіць дзе траба сябе трымаць пасьвецку ня горш за іншых. Ён и Аннулькў коро- левну ея муйлость, миленко вь ручку поциловаль, вагь другые млад-. шые сенаторцыкі“. Мала гэтага, ён аб сабе гэтулькі высокага пОгЛЯ- ду. што мае адвагу публічна заявіць аб сваём пажаданьні: -“«штобы завсегда. сколько сенаторовь й панов» лптовокИх» При корон(а?)]; істо милости было, быль бы и я»,--хаця зноў прызнаецца ў сваёй яепрактычнасьці: «да бы 0 чом» радати, не 3847. Ёсьць, нарэшце, адва фразаў гэтым арыгінальным творы, яЕую нельмі цяжка зразу- мець. А іменна, лічачы сябе зусім адпаведных быць у ліку сэнатараў і паноў пры караяі яго міласьці, аўтар робіць агаворку тонам па- шкадаваньня: «Только королевіцизны не маю, бо передь другими пе “схопидь». Што трэба разумець пад гэтай скоролевіцизной», ЦЯЖ сказаць. Быць можа, аўтар меў на ўвазе якія-колечы асаблівыя ка: рапеўскія міласьці, якія лягчэй было есхапіць» тым, хто бліжэй стаяў да караля. А мо" ,королевіцизву" трэба разумець ў сане? соцгіюізсіе, г. зн. прыдворнага этыкету, якога аўтар ве пасьпеў «схо- пать». г. зн. усвоіць сабе ва ўсіх дэталях і не пайшоў далей таго, што «королевну Аннульку малеяко ві руку поци0р4227. Пры параўнаньні гэтых суплрэчнасьцяў мімавольна робіцца ўра- жаньно, што з гэтай «прамоваю» нешта ляладнае: Яе бы яе папраў-. лялі, дапаўнялі й перайначналі. Не выключаецца магчымасьць, што паміж дэпутатаў аказаўся нейкі арыгінал, з правінцыялаў, які пала- даў пагаманіць, але бадай ці гэтая прамова Ва ўсёй поўнасьці, як яна захавалася й надрукована, магла мець месца на паважным Дзе: 1) Прапушчана непрачытанае меспа пры русу гатага. дакумачу..
