тырмя абураецца, з аднаго боку, суцроць нямецёага ўплыву на вопратку, ззычаі й абычайнасьць насяленьня, з другога боку---жа- ліцца на кеясёі прыклад ляхаў, г. зн. польскай шляхты, якая імкнед- ца да роскашы, да бязьмерніга выдаткаваньня, каб жыць на пакае, па шырокую вогу. «Надто,- кажа ён,--уже насмотрыўся на вее гето, мнлостивые паны брат, у на тые нудные нБмецкіе штуки,. што на вряда'). А коли жь то быта-о: вь сукняхь пербстых» ходять, то ні гугў. А коли самь п Бмчлпа иде, иля жонка его поступае, то чорезь скурку скрыпить, шелестать й дорогимь пижмомь') поняеть». Побач з рос- кашу неразлучаяа распуста й сапсўтасьць звычаяў. «Коли ж» до тебе паничыкь прыбде, частуй же іего достатком', да и жонку свою подле іего посади, а ОВ сидить. какь б5сь надув- шыся, махаеть шайкою или капелюшемь ий зь жовкою нашептынает», да и нь лодонь серебёть». Оуўпроць гэткіх франтаў ня знойдзеш ўправы. Застаецца, па думцы аўтара, адно: «Да коли жь бы я ге- того чорта кулакомь вь морду, пля по лицамь, по хрыйтіё, так» кобы король іего милость нё сдыхалі. Нехай бы морды такой поганой не наднмалть». : Шмат былі Ў гэтым вінаваты каралі, асабліва тыя, якія, пахо- дзячы з чужацкага пароду, апякаваліся гэтымі чужынчамі, не зважа- ючы на інтарэсы граю. Дзеля прыкладу прыводзіцца вядаўны каротва- часовы" кароль Тэнрых і Валюа (1573--1579), які, пасьля быў кара- лём Францыі пад імям Гэнрыха Ш. «Поўню я короля Генрыха --піша далей “сатырык,-- который зі. заморской стороны нБувакой былі”) да зрозумівь што мы ігму не мабго давалі шыбпнковати, а пБмцы іего не ведьмй перекрываси, Таб я онь, познавшы, што не шутка, да й самь, никому Бе оказавшися, пбочь побхаль аж усвою сторону. аж» за море скякн уль»). Апрача карэзёў, пя мевшую шходу дзяржаве робяць іх дарад- чыкі, а найбольш крыўдна тое, што гэтымі нясумленнымі ,балама- тумі" зьяўляюцца сва?-ж браты-аднаплямевьнікі, здраднікі свайго на- роду." Калеўчы а7 1х, аўтар, мабыць, мае на ўвазе сучасныя яму зда- рэньні й парадкі ў часы панаваньні Жыгімонта Ш. «Кажучы правду,--л ша ён,--не такь виновать король, якь ге. 1) вопрахкі: 2) парфумаі: 3) гэта 28. чужацкай падгух, 4) у гэтым пмназку аўтар гаворыць якбы паі сьвежым уплывах ганебнае ўцочкі Тэпрыха ў Фрэгчцю
