адно стада й адзін пастыр, але гэ ад яднаньне павінна дасягацца не свадтамі, а любоўю, згодна са славамі ай. Паўла, а прымусовасьць робіць з авец казлоў. Каб авечкі не разебягаліся, трэба даць ім лоб рых пастараў, а не зачыняць перад імі дзьвярэй сьвятыні, ня ўхіляць іх ад хрысьціянскіх абрадаў і сьвятых таямніц. Калі жыдом і татарам дазволева мець свае сынагогі й мячэці, то хто-ж мае права гэтае зьдзекавацца над хрысьціянамі ў гвалціць іх сумленьне. Хрыстос гатага не рабіў, ён нікога не прымушаў і не праганяў ад сябе, а ўсіх ла- скава заклікаў---епрыйдзеце да мяне, ія супакою вас”. У 1620-ых гадох, калі швэды з Густавам Адольфам, не без да- памогі Масевы, вахаынулі на Беларусь, Сапега зноў стэповіцца на абарону бацькаўшчыны 1 адзначаецца на ваенным становішчы, ня следзячы на свой б9-гадовы век. Але, асабліва ўдзячна яму было га- спадарства за тыя выдатхі, якія ён прыняў на сябе ў часе гэтай ва- енняй буры, побач з якою яшчэ пашыралася й мараное паветра. Яму была даручана булава вялікага, гэгмана літоўскага, г. зя. права, найвы- шэйшага камандаваньня; і Сапега з гонарам врыпаўніў гэтае цажкае заданьне, вядучы амаль усю вайну на свой кошт. Пасьля, гэтага, бу- дучы паяводаю Вільні, Сапега спакойна дажываў тут свой вок, пра- цуючы паміж іншым пэд далейшым упарадкаваньнем дзяржаўцага. ар- хіву-- Літоўскай Мэтрыкі. 1 н Калі-к у 1688 г. новы кароль. Уладыслаў ІУ, ўяжцжаў у стаді- цу Бедаруска- Літоўскага кпязьства---Вільню. то Леў Сапега, як га. спадаў гораду, на чало санатараў, з булаваю й новым тытудам мар- шала, вярхом на кані спаткаў новага мапарха, ня гледзячы на свой ужо бадай 80-ці гадовы век, а праз два тыдні ён памёр. Мы, быць можа, занадта доўга затрымалі чытача над асабістась- цю Дьва Сапегі, які з першага погляду меў толькі пабочны стасунак да нашга пісьменства. Але ўжо аіно тое, што ён гэтаю шчыра да- хаў і паважаў беларускую мову, мы муселі супывіцца на ім з. па- дзякаю, каб сказаць, што век Льва Сапегі быў лепшым часам ў гісто- рыў, старадаўнае. беларускае літаратуры.
