Старонка:Янчук Нарысы 061-118.pdf/16

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

ражытнай гісторыі, шукаючы там пацьвярджэненя справядлівасьці Сва- іх думак. 2. Показалосе то на ов» чась вт оныхь королевичахь й масдень- чыкахь рымьскихь, которые--вь обьмыслеванью сенатоўскомь; абы цяжниц тежарь папованья королевьского, або тыранского зь себе здо- жали, а правомь описанымь абы се редили,---веякимь способомь “то- му забегаля') млоденецы, абы жадного такого права. надь собою не узнавадя, бо поведцали, право быти глухое ий такое, которое се упро- сити не дасть, естлай в» чомь чоловекь выкрочить: не маеть браку межы убогямь а богатымь; а ў пана однакь есть местрце даски и захованья, есть взглядь на особы: а такь лепей подь самою королев- скою звиярхностью житциа, а няжли ся вь такое небезпеченство выда- вать. же бы на самой только невиньности живота и постереганью правь іцасте свое чоловекь садити мёдь. Такая, поведаю, дума есть я завжды будеть дюдей свовольныхь, а неуўкрочоных, Боторымь гроза правь есть немила, а выпетечное”) ихь своей воли завржды протгивна», Але-ж і польская радавітая шляхта коліны раз, ні пасад зай- маўся новым каралём, вымагала сабе пашырэньня правоў і розных прывілеяў, як бы замучаная пад цяжарам законаў. Аўтар спрытна абмінае сьлізкае пытаньне, адзначаючы тольеі, што шляхта не кіра- валася жаданьнем пазбыцца тыранаў, якімі польскія каралі ніколі ня быді: наадварот, яны самі давалі ёй магчымасьць ахоўваць свае пра- вы й вольнасьці:--сшто мы вее упатруючы,--піша дажей аўтар, - за іцасддвый внародь себе быти почитаемь, которымь цавь Богь такие гасподёры дати рачыль, же не тодво абы водпугь, воля й уподобанья своего надь нами звярхность свою господарскую ростечати меди, але и самя намь поводомь до того были, абысмы собе прана, яко най- большые сторожы поспозитое вольноста творыля ий большей маадчосця я гвирхности господарской надь собою не попушали, одно поколь”) бы имь певнўю границу панвованья ихь надь нами права замериан. за што яко славу несмерзтельную в» паметяхь наших» собе заставала», 1 найлелшым прыкладам гэтага зьяўляецца сам Жыгімонт, які пажа- даў праславіць сваё імя тым, што утварыў новы законадаўчы стату? пры дапамозе мудрых выбранцаў г народу, у ліку якіх аўтар мог бы на-першым месцы назваць самога сябе. Але ён лічыць сябе шчасьлі- вым ужо й таму, што на яго долю выпаў гонар выдаць ФСтатўт у друку, і-дзякуе каралю за гэтую міласьцівую ласку. І) перашкаджаді, 1) распуснай; 3) пакуль.