вѣка въ дарехъ, а злаща своего, або собѣ знаемого, люди скромне и безъ образы зносить не могутъ. Про то абыхъ и при правдивой повести зосталъ и злого мнимая ушолъ, немовлю всихъ, але такихъ ни усилною прозбою, ни плоннымъ забѣганемъ, ани лагодными и прибавляючими доводы спирати хочу, але учинивши повинности своей досыть, мусимъ до маестату Божего отозватсе, перед которым вси стати мусимъ.
А въ томъ ничого не вонтьпимъ, же оный справедливый Судя рѣчь нашу пофалитъ, хотя ее так непріятели взгаржаютъ и выкидаютъ.
А теперъ побожного читолника дле Христа просимъ, естли мнимастъ въ насъ быть што выступного або зъ стороны науки, або зъ стороны насъ, абы того не приписовалъ нашой злости, але люцкой крѣпкости а неумеетности, а ижъ бы дле Христа отпустилъ. А естлижъ такъ рѣчь естъ немала, въ которой намъ вину даеть, нехай насъ не соромотить, але насъ нехай въ томъ християнске напоминаетъ, бо естосмы готови изъ Іоаномъ Крестителемъ здробнѣти, абы Пан Христосъ росъ.
Наостатокъ всихъ побожныхъ дле Христа просимъ, абы жадное васни[1] не мѣли противъ тымъ, которіе насъ, щипанемъ, огижанемъ преслѣдуютъ, або ижъ бы изъ Іяковомъ, або Іоаномъ не жадали спущеня огня зъ неба дле забореня господы и мѣсца у нихъ Слову Божему, а з нами нехай за нихъ. Пана Бога просятъ, абы се упамятали а збавени были, и ижъ бы сами собѣ не зазрѣли такъ великое ласки Божее, зъ ихъ же имъ достойностью и зацностью зачинаючое. Аминь».
Гэтакім чынам, прадмова Цяпінскага зьмяшчае ў сабе, як ён выразіўся на самым пачатку, яго «веру», яго credo ў стасунку да пытаньняў сучаснага грамадзянска-палітычнага й часткай рэлігійнага жыцьця на Беларусі. Ідэя прадмовы зусім ясная. Цяпінскі горача рупіцца аб сваёй «айчывыне», аб Беларусі, аб беларускім народзе, смуціцца над яго богасьцю, а асабліва над яго «грубасьцю», духоўнай цемраю й над заняпадам абычайнасьці. Прыгэтым адно зьвяртае на сябе нашу увагу й можа выклікаць сумненьні, гэта тое, што ён, будучы гарачым абаронцай свайго народу, у той жа час як бы ставіць сябе з боку, дапускаючы гэткія выразы: іх народ, іх язык, іх вера і г. д., адным словам быццам гаворыць аб чымсь чужым для яго, на што ён пазірае з боку. Гэтая дваякасьць тлумачыцца нічым іншым, як толь-
- ↑ мінкай варожасьці.
