|
Ці вымкну я птушкаю з думкай пралётнаю
На тое поле, на роўнае тое,
Ці ўгледжуся ў хату убога-маркотную, —
Смутна мне бачыці гора людзкое.
І жаль мне вас, людзі, што гэтак нявесела
Вам на радзімай зямельцы жывецца,
Што неба так хмары над вамі разьвесіла,
Што з вашых бедаў так кожны сьмяецца.
Хоць вас прыгнятае жыцьцё няпрыветнае,
Парыце косьці бяз часу ў магілах, —
Вы праз цемнату ўсю сваю непрасьветную
Бачыць свайго паніжэньня ня ў сілах.
О, жаль мне праз гэта вас, людзі загнаныя.
Цёмныя людзі, гаротныя людзі,
Жаль, што вы такія, праз сьвет пагарджаныя,
Жаль, што так жыцца йшчэ доўга вам будзе
1907 г.
|
