Цемната і слата, Вецер б‘ецца ў вакно, Як-бы нанач у хату Ён просіцца, Як-бы стужай яму Надаела даўно Ў чыстым полі бязвольна Разносіцца.
Я ў хаце адзін І мінуты лічу, Ці ўжо скора ноч гэтая Скончыцца? Адзіноцтва-ж, як здань, Мігаціць у ваччу, Ля пасьцелі вужакаю Корчыцца!
1913 г.
