|
Зіма, на дварэ мяцеліца вее,
Халодныя песьні заводзіць віхор,
Зоркі ня сьвецяць і сонца ня грэе,
Аж вылезьці страшна і глянуць на двор.
А сьнег усё сыпе болей і болей
Страляе у сьцены сьцюдзёны мароз,
І вецер шалёны вые ў полі,
Ўсе гурбамі сьнегу ён хаткі занёс.
Пад борам зялёным вёска стаяла,
А бедная надта, ах, надта была,
Мяцеліца стрэхі яе пазрывала
І дзіка па сьценах дзюравых гула.
У хатцы старой у гэту завею
Лучыначка сьвеціць сьвятлей то цямней,
Там дзеткі малыя з маткай сваею
Льлюць горкія сьлёзы з бядачых вачэй.
Памерзьлі з марозу дзеткі ў хатцы,
А шэсьцера, бедных, там іх было,
Трасуцца і лезуць на грудзі к матцы,
Як птушкі да маткі сваёй пад крыло.
Ой, гэтых сіротак цяжкая доля,
Хоць маці і ёсьць, але бацькі няма,
А тут яшчэ гэты холад-няволя,
Праклятая сьцюжа, мароз і зіма.
Іх бацьку з японцам біцца забралі,
Бо ён запасны ў цара быў салдат,
Вінтоўку і шаблю там яму далі
І стары салдацкі пацёрты халат.
|
