Гэта старонка была вычытаная
Расіста травінка
Чакае на стада,
Рыкае скацінка
Насыціцца рада.
Вялік луг — ні слова! —
Траву з мохам родзіць;
Труба пастырова
На чым сьвет заводзіць.
За вёскай пад грушкай
Відаць крыж між зельля,
На ім пяе птушка:
Сягоньня нядзеля!
Пры Янкавай хаце
Скрыпнулі калёсы,
Дзяцей крык чуваці,
Ён сам снуе босы.
Адпер свой сьвіронак,
І на торг з усімі,
Што меў застаронак,
У мех усё вымеў.
Час блізкіх дажынак
Яго так асьмеліў
Сабрацца на рынак
Вось гэтай нядзеляй.
Жыцьцё ў гаспадарцы, —
Гняце во патрэба, —
Ня кінуў і гарца
На лусьціну хлеба.
