Гэта старонка не была вычытаная
За ўсе пяшчоты і празэнты,
За стрэчу першую ў гумне
Адным слаўцом, як тым лянцэтам,
Зарэзала ўсяго мяне.
Раз неяк тулю яе абмацкам
Чаму-ж, як туляць, ня туліць, —
А тут яна мне торк зьнянацку:
— Час алімэнты ўжо плаціць!
— Пашто лямэнты нам з табою? —
Кажу, але які тут сказ?
............
І што я ёй зрабіў такое
Душа ў душу жылі ўвесь час.
Акопы.
|}
