Гэта старонка не была вычытаная
Але-ж нейк за зімку
Са сьцяну напрала, —
Кужаль ды на зрэб‘е
Перамеркавала.
Удалося з часам
І паставіць кросны;
З пядзю за дзень вытчэ,
А болей дык млосна.
Выткаўшы, бяліла,
Але так на сьціркі,
Пашто бяліць надта,
І так будуць дзіркі.
Ну, а пойдзе ў грады, —
Поліць, як з пахмельля:
Вырве бурак, моркву,
А пакіне зельле.
У жніво таксама
Ўсё йдзе не па мысьлі,
Як-бы падстаўляе
Хто нагу сумысьле.
Чуць сярпом ківае,
Праклінае гоні,
Вышай за калена
Вырасла іржоньне.
А сноп калі зьвяжа —
Як пабэрсаў нехта:
Ніяк не згадаеш,
Дзе камель, дзе верх той.
Гэтак яна ў працы,
Гэтак яна ў хаце,
З языком затое
Не раўня, нам браце.
