Гэта старонка не была вычытаная
З перабітым задам
Кот начыньне ліжа,
Побач з ім і певень
Хлеб у дзюбу ніжа.
Дзеці пустапасам
Лазяць сабе самі,
Па вушы ў балоце,
З голымі пупамі.
Пад паўдня ўстала
Гэта гаспадыня,
Працірае вочы,
А сон і ня гіне.
Засланку адклала,
Пашчапала смолку,
Дроваў за чалесьнік
Кінула бяз толку.
Неяк падпаліла
У печы гэтак дровы,
Аж паплыў на хату
Пах смалы яловай.
Гаршкі паўстаўляла
І так варыць, варыць;
Каб хаця ўдалося, —
Ціха, сонна марыць.
Але як заўсёды,
Ня судзіла доля:
Як чэмер — капуста,
Зацірка — бяз солі.
Прыцягнула дзежку
З рошчынай на лаву, —
Ўкісла ці ня ўкісла —
Не яе тут справа.
